Met de stilte van een heldere stem,
die zo vertrouwd geworden is
dat ze blijft klinken na je vertrek,
valt eenzaamheid in het hoofd
en deukt de bodem van mijn ziel.
Ik kniel naast het opgemaakte bed
en leg het hoofd op het offerblok
met armen open, hals gestrekt
alsof de genadeslag kan verlossen;
maar deze verlatenheid doodt niet,
het doet alleen langzaam sterven.
Tika: | Maandag, augustus 21, 2006 03:15 |
Kus. |
|
eye witness: | Vrijdag, augustus 18, 2006 07:46 |
chocaatje: | Donderdag, augustus 17, 2006 20:00 |
Deze is wel erg heftig zeg.Liefs mieke | |
HIJ&ZIJ: | Donderdag, augustus 17, 2006 19:50 |
wat een intens gedicht dit, lieve groet, |
|
remie: | Donderdag, augustus 17, 2006 19:33 |
pijnlijk gedicht...liefs Remie | |
switi lobi: | Donderdag, augustus 17, 2006 19:31 |
Pfffff deze raakt. Heel diep........ Liefsliefs, switi lobi |
|
Tijgertje:): | Donderdag, augustus 17, 2006 17:54 |
..slik...prachtig.. liefs |
|
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 17 augustus 2006 | ||
Thema's: |