De haat maakt de pijn...
En de pijn schenkt het verdriet...
Ik wil hier niet meer zijn...En ik wil het hele leven niet.
De haat wil niet komen voor de tranen wat onverdient aan mij werden gegeven... ik ben gevallen tot in het land van de dromen... en ben door drugs, mijn diepe bewust gaan beleven...
Alsof ik door grote golven weg ging stromen....alsof ik mijn gedachte was in gaan zweven...
Nu maakt de pijn, bij mij de haat...
en het verdriet schenkt nu de pijn...
Alsof er een dwang, boven op mijn leven staat...
waar door het in twijfeling valt van fantasie en schijn..
alsof de klok zijn wijzers niet meer tikken laat...
ik wil wel, maar kan geen waarde voor mij keuze's maken..
Alsof de waarde in mijn wereld is gaan sterven...
enkel en alleen ikzelf, kan me ziel nu nog raken...
want ik ben in de haat, pijn en verdriet te diep naar binnen gaan zwerven..
mijn gewoonte en mijn gewen..
heeft zijn gedag tegen mij gezegd....
alsof ik mijn concentratie in geen verre nu nog ken...
dwang is als de eerste plaats bij mij neer gelegt...
Ik weet niet meer wie, wat of waar ik ben...
En ben met mijn gevoel in een gevecht...
Alsof ik heel hart ren...
omdat ik door een rotatie.... te snel en te vast tot het gene hecht...
ik streef naar de controlle....en van binnen wil het eruit... Ik sla dagelijks tot het dolle...Alsof het mij steeds dieper in mijn eigen schaduw opsluit...
mijn keuze's doe ik niet voor kiezen en leg ik neer als de ongekozen keuzen... Mijn gesproken zinnen..., laat mij in mijn eigen geloof verwalen...en in de waarheid laat het mijn verliezen... Ik wil dit gevecht wel winnen... Maar ik zal eerst de realiteit terug moeten gaan halen...
De haat, maakt bij mij de pijn dat bloed van binnen...
En de pijn schenkt mij verdriet als de langste verhalen...
en zou ik dit gevecht niet winnen maar falen......
Doe mijn woorden in mijn gedichten dan voor mij beminnen...
Want dat deed mij, de pijn als mijn trots terug betalen...
zonder dat.....
had ik het tot hier zeker weten niet kunnen halen