Mijn taal is als een uitgedroogde stroom
Beschamend, voor geen resultaat vatbaar
Ik kan een titel noemen, in mijn droom
Maar een gedichtje, krijg ik niet meer klaar
Het lijkt wel ener vertoning op maat
Zo zou je mijn poging kunnen noemen
Waarbij het ritme de rijm kapot slaat
Door veel te veel dingen te verbloemen
Heel beschamend, is niets laten merken
door letters als luchtgaten te schrijven
Vingerwijzend om zichzelf te sterken
Om zich dan klagend in het haar te wrijven
Doch al had ik geen inkt en geen potlood
Ja zelfs geen stukje versleten papier
Schrijf ik toch nog mijn titel, letters groot
Doch heel beschamend, helemaal niet fier