een heel klein lief meisje..
altijd staat ze daar met die lach..
altijd vrolijk
altijd blij
nooit verdrietig denken wij
maar ze is er eigen niet..
Der eigen is allang dood..
door die mensen die er zoveel pijn en verdriet doen..
zoveel pijn
zoveel verdriet
ze denkt dat je altijd blij moet zijn
als je verdriet hebt dat mensen boos worden
zo boos dat je meteen met die persoon ruzie krijgt
dat die persoon je nooit meer aankijkt..
Die angst verschuild ze diep in der hartje
diep in der hartje zit een hele grote wond
Die wond huilt
huilt tranen 24 uur per dag
zit vol verdriet,
ze is erg in de war
en neemt stomme fouten aan
mensen nemen het er schuldig
Mensen schelden er uit
maar niemand weet hoe ze zich voelt
ze weten niet dat ze vol verdriet zit
de ze verdrinkt in der tranen
De tranen stromen sneller en snellen
toch laat ze dat masker op
toch laat ze het niet merken..
totdat er een kleine traan uit er hartje komt,
Die begint in der hartje
en eindigt op der rode wangentje
vol verdriet zegt ze dat het van hooikoorts komt
en houd der lach weer op der gezicht
en houd er zelf weer voor de gek,
Mensen kijk nou eens goed,
Zie je nou niet
diep in der hartje
diep in der blik
diep in der ogen
die tranen vol verdriet stromen