daar gaan we weer
ik trap er in elke keer
piekeren, paranoïa, prikkelbaar
ze schijnt aan de hemel heel klaar
ik moet mijn bed uit en loop op
krijg het weer in mijn kop
ik zie overal zwart en slecht
geen verschil tussen fictie en echt
het spijt me als ik je dan kwets
let maar niet op mijn gezwets
het is een schreeuw om aandacht
hoe kom ik anders door de nacht
ik hoop op jouw mededogen
het ligt buiten mijn vermogen
kan niet meer helder denken
doe zeer wie me affectie wil schenken
het is opnieuw Jantje Maan
die me bezorgt die waan
vertel het maar niet voort
ze denken te weten wat niet hoort
er is zelfs een naam voor die kwaal
die gaat met mijn wil aan de haal
zolang ik hier op aarde blijf
wellicht is ’t daarom dat ik schrijf