Als een anker liet je me zakken
in een zee vol met tranen.
Zoveel samen gehuild
het leken lopende kranen.
De boten, het meer
het zal nooit meer zijn.
Alleen in gedachten
is alles nog fijn.
Je voelde je gevangen
als in een web van een spin.
We kwamen er niet uit
we zitten er samen in.
De liefde is raar
dat weten we samen.
Dat was al toen we elkaar
op een dag tegenkwamen.
Nu zijn we zelfstandig
onze eigen weg ingeslagen.
Juist nu pas kunnen we
elkander verdragen.
De trein reed voorbij
net als ons samen leven.
Meiske toch, dat vreemdgaan
zal ik je nooit meer vergeven ....