Zo ging ze door het leven
Zo had ze een bestaan
Onzichtbaar voor anderen
Het meisje zonder naam
Als een grijze muis
Gebukt onder de zorgen
De striemen op de rug
Waren goed verborgen
Maar het bleke gezicht
Vol ingehouden verdriet
Waren moeilijk te ontkennen
Want ogen liegen niet
De leraren zagen niks
Of deden maar alsof
Haar cijfers waren goed
Haar ogen waren dof
In het gebarsten glas
Van het hoge raam
Ze keek erin en…
Ze zag zichzelf staan
Een verwoeste ziel
Radeloze stukjes mens
Angst en woede
Met maar één wens
Ze wilde zich lijmen
Zichelf maken
Met veel geduld
Zo wilde ze hem raken
Ze zou eens laten zien
Hij kon haar niet breken
Hij had geen vat op haar!
Zo zou ze zichzelf wreken
Ze liep weg, ver van huis
Ze rende zonder te stoppen
Langs de eendenvijver
Ze hoorde haar hart kloppen
Ze strompelde langs een bankje
Ging zitten om op adem te komen
Zo viel ze in slaap
Dit keer met mooie dromen
Helaas het was in december
Ongelukkig dat het nu vroor
Het meisje was uitgeput
Ze kon niet meer door
Ze voelde het einde naderen
Maar het gaf niet meer
De aarde, van wie ze hield
Zou blij zijn met haar terugkeer
Ze reïncarneerde als een bloem
Een bescheiden pracht
Die elk jaar bloeide
Met al haar kracht
Niemand had haar zien komen
Niemand had haar zien staan
Maar het bloemetje
Was niemand ontgaan