Herfst
Langzaam gedragen door de wind en eenzaam
Viel het blad van uit de kruin naar beneden.
Zijn taak zat erop, het werk was gedaan.
Het leek als was zijn bestaan geweest zonder reden.
Zwevend naar de grond van zijn bestaan.
Leek bij iedere draai de geschiedenis voorbij te gaan.
Soms ging de weg terug omhoog, maar niet uit eigen kracht.
De wind maakte een boog, en nam hem mee als haar vracht.
De vorm had hij nog, de nerf, de cellen en de steel.
Maar van het leven was hij los, zijn kleur was donkergeel.
De wind droeg hem op gevleugelde handen.
Zodat hij zacht op aarde zou belanden.
Voorheen was hij een deel van de grote massa in de top.
Nu was hij alleen, gedragen door de herfstwind, zijn kracht was op.
Door regen en koude aangetast verloor hij langzaam zijn figuur.
Zo bepaalt het weer en de omgeving het uiteenvallen van de structuur.
Op de vochtige aarde vormde hij geen beschutting tegen zon regen.
Maar werd een deel van het begin, de voeding voor een heel nieuw leven.
Als er een zaadje sterft wordt een nieuwe generatie geboren.
Een meervoud van prestatie, energie en kracht gaan dan niet verloren.
Zelfstandig worden degenen die overblijven, volwassen gaan zij verder.
Hun taak ligt nog voor hen, de wijsheid zullen zij uit het verleden erven.
Als onderdeel van een onnatuurlijke tragiek, vormt de dood een basis voor de toekomst.
De mens die voortkomt uit wat vóór hem was, wordt rijp door wat het verleden hem toestond.
Het verleden vormt niet het eind van het bestaan maar de basis voor wat vóór ons ligt.
De dingen die we doen zullen met ons vergaan, maar de som ervan geeft anderen licht.
Niet de inactiviteit is het waar we bang voor zijn, maar het afscheid doet ontzettend veel pijn.
Het verleden wordt gewist maar niet het missen van iemand uit wie wij voortgekomen zijn.
In de grond van ons bestaan ligt de wortel van de kruin die bloeien gaat.
De stam is de weg waarlangs de voeding, de ervaring en de wijsheid gaat.
Het blad, eens mooi en sterk, wordt verteerd, ontbonden en verdeeld.
Het resultaat is echter niet verloren maar wordt door de tijd geheeld.
Langzaam gedragen door de wind en eenzaam
Viel het blad van uit de kruin in de herfst naar beneden.
De taak zat erop, het werk was gedaan.
Dit bestaan was beslist niet zonder reden.