Jonathan,
Je pijn was onvermijdelijk,
je kon je aan iedereen binden,
maar toch was je gelukkig,
en daarvoor was je te vinden.
Je ziekte had je in z'n macht,
daarom verloor je ook al je kracht,
maar je vocht tot het laatste moment,
je was ook door iedereen gekend.
Je had ook zoveel vrienden om je heen,
die nu rouwen bij een steen,
die ligt in de stille bron,
verlaten onder de warme zon.
*Het is al een tijdje geleden dat ik dit schreef. Het gaat om en voor een jongen en een goeie vriend die op 28 november 2003 stierf aan de spierziekte van Duchenne*