daar loopt een meisje
een meisje op blote voeten
zwart rode haren
en blauw groene ogen.
haar armen vol met sneeen
ogen vol met tranen
mond een rechte streep
van woede.
wat is het oneerlijk
het is allemaal niet waar.
die dingen in haar hoofd
dat is niet wat ze wil.
ze zeggen haar dingen
dingen die ze niet wil
dingen die niet waar zijn
maar ze kan er niet om heen
eerst is het zacht gefluister
maar het wordt steeds luider
op het einde schreeuwen
ze zo hard
dat ze niks anders meer kan horen.
ze legt haar handen op haar oren
en schreeuwt terug
maar ze willen niet luisteren
het zijn stemmen en woorden
waar ze niet overheen kan komen.
op het einde met haar vingers in haar oren
stopt ze haar hoofd in het water
om het geluid maar te stoppen
het duurt te lang
en ze krijgt het benauwd
maar ze durft niet te stoppen
bang dat de woorden
en gemene zinnen weer terug komen.
niemand zal het meisje ooit begrijpen
niemand zal weten wat er in haar hoofd gebeurde
ze zal het ook nooit meer iemand kunnen vertellen
want de woorden zijn gestopt
de zinnen hebben een abrupt einde gekregen.
het is geeindigd in een komma,
maar er zal nooit een punt achter komen.
- dit was een vriendinnetje van me. ik mis haar heel erg. xx