Ik sloot mijn droevige ogen,
een uitdrukking van pijn op mijn gezicht.
Probeerde met trillende handen mijn tranen te drogen
en begon aan een gedicht.
Ik vond het moeilijk om uit mijn woorden te komen,
mijn gedachten sloegen op hol.
Het verstand was mij ontnomen,
mijn ogen liepen vol.
Maar opeens, gedachten vloeiden op papier.
Mijn hoofd liep langzaam leeg.
Alles mocht op mijn manier,
tot mijn hand uiteindelijk zweeg.
Mijn verdriet heb ik kunnen delen,
met mijn pen en mijn papier.
Dat kunnen er niet velen,
ik wel, maar op mijn manier.