Ik bedenk me woorden wat ik zou zeggen,
zinnen waarmee ik ze laat ophouden.
Dingen, dat ze denken laten we maar een ander zoeken om vieze woorden, blikken, klanken op uit te oefenen!
Maar ik weet zelf ook wel dat, dat me niet lukt.
Als ik in hun ogen kijk zie ik spottende vallende eikels, je weet wel die als je over de berg fietst soms hard op je hoofd kunnen vallen in de herfst!
Nee iets passends terug zeggen lukt me dan niet,
Ik val dan weg, probeer me te verbergen!
een hand onopvallend voor m'n mond, als ze dat maar nooit zien!
Morgen is het maandag een volle dag te gaan,
de angst blijft bestaan...
Zal die ooit nog weleens weg gaan?