geknakte vleugel
een lach schemert
op mijn gezicht
want tastbaar in het duister
zie ik toch nog wat licht
emotioneel
met schokkende schouders
hoorde ik hét lied
tranen golven
over wangen
van verborgen verdriet
ik voelde me net een vogeltje
met een geknakte vleugel
of een afgebroken tak
woorden vlogen over en weer
mijn hart voelde gekwetst
net of er in mij iets brak
L!@
remie: | Zaterdag, december 24, 2005 16:44 |
voor vogels die slecht kunnen vliegen schiep God lage takken...liefs Remie | |
m@rcel: | Zaterdag, december 24, 2005 12:35 |
heel mooi fictief geschreven maar soms is het o zo waar Liefs m@rcel |
|
Annemieke van der Ven: | Zaterdag, december 24, 2005 11:00 |
Mens... muziek... emoties... ook een soort drieeenheid... Liefs Annemieke |
|
rainbow_fairy: | Zaterdag, december 24, 2005 10:51 |
heel mooi geschreven! groetjes, |
|
poky: | Zaterdag, december 24, 2005 10:10 |
heel mooi gedicht,fictie maar soms oh zo waar,groetje poky | |
mamsiemomo: | Zaterdag, december 24, 2005 09:58 |
Wat muziek zoal teweeg kan brengen.... | |
elze: | Zaterdag, december 24, 2005 09:17 |
alles heelt,,niets blijft zoals het is | |
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 24 december 2005 | ||
Thema's: |