Ik zag je eerst in mijn leven en ik kon het niet helpen je een handje toe te steken.
Attentvol bedankte je mij voor dit gebaar en je onthulde mij je ware gelaat.
Plots viel je masker af, wat een contrast.
Je haar opflakkerend in de wind, ik was meteen gezwicht.
Mijn ogen tasten je lichaam af.
Je keek me wat onschuldig aan.
Zonder schroom nam ik je hand en ik voelde dat de nerven ervan in mijn geheugen waren gebrand.
Je streek je handen door mijn haar, ik omhelsde je innig en jij fluisterde me lieve woorden in.
Het ogenblik was aangebroken dat je moest gaan.
Je zal altijd in mijn verdere leven je eigen weg kunnen gaan