Waar ik op witte stranden leef
mij tussen palmbladen begeef
Het paradijs waar ik naar streef
toen ik op mijn dromen dreef
Een waterval van lauwe regen
een hagedis huppelt verlegen
Geritsel in een struik
de enige onrust die ik ruik
De tijd spreekt met donker en licht
mijn zee in een diepe zucht
Zoveel sterren in mijn zicht
waarom ben ik ontvlucht?
Dacht dat dit werkelijk
het ultieme was
Ik laat mijn dromen voortaan
achter het glas
Auteur: Sander Kunst | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 15 november 2005 | ||
Thema's: |