telkens ik aan jou denk
moet ik lachen
telkens ik jou zie
moet ik huilen
wanneer je me aanraakt lijkt het alsof ik een zandloper ben
maar dan met water
en dat elke druppel water, mijn tranen zijn
en dat elk van die druppels water zich opstapelen tot een enorme zee van verdriet
een zee dat niemand kan oversteken zonder eerst te verdrinken
ik wil niet verdrinken
je raakt me aan
weer een druppel
je zoent me
weer een druppel
de laatste druppel word de druppel die ervoor zorgt dat de zandloper ontploft,
dat ervoor zorgt dat ik niet meer op het water kan lopen en verdrink
de druppel dat ervoor zorgt dat duizenden messen mijn lichaam doorboren en mij zo verorberen zodanig ik niets word en niets meer ben
zodanig dat de wereld mij vergeet
zodanig ik terug onzichtbaar ben en alleen blijf met men verdriet
ondertussen liggen er nog duizenden anderen op die bodem van verdriet
met welgeteld duizend mensen door hun lichaam
met welgeteld één traan op hun gelaat
met welgeteld één glimlach op hun gezicht
met welgeteld één persoon dat hun leven vernietigde en dit waarmaakte, waarop nog vele volden
mijn leven is de oceaan van verdriet
mijn leven bestaat ook al zie je het niet
ik leef als ik huil en ik sterf als ik lach
men gevoel voor humor is al even erg als de vulling van men nog niet gemaakte doodskist
leeg, slecht, niets, verborgen
laat me niet lachen
jij
daar
help me plz
ik lach me dood
x?haha?x