Nu mijn angstzweet is gedroogd
door de wind van verandering
is mijn lichaam verkleumd en voel ik
mijn botten slijten bij elke beweging
wetend dat de klok door tikt
Mijn adem gejaagd doch hortend
prikkelt al mijn zenuwen tot het uiterste
en ik kan zelfs de aanraking van lucht
niet verdragen nu die zo vol belofte is
en zwaar op mijn schouders drukt
Ik heb mijn ogen dagen geleden gesloten
en open ze enkel in mijn hoofd om te zien
of de kleuren van mijn ziel niet veranderen
en de woorden die ik bij me draag
niet vergeten raken in tijd
sergev2005: | Donderdag, september 15, 2005 23:38 |
Mooi geschreven , Renate, al mis ik soms die kracht die je uitstraalde in de voorgaande gedichten. Maar uiteraard vergeet ik jou zeker niet in de tijd ! Veel liefs, Serge |
|
Mathilde: | Donderdag, september 15, 2005 21:18 |
dit raakt zo diep dat ik het niet verwoorden kan, zo mooi... kus, mathilde |
|
m@rcel: | Donderdag, september 15, 2005 16:27 |
stilmakend mooi... Knuff m@rcel |
|
sunset: | Donderdag, september 15, 2005 13:56 |
Stilmakende verwoording Renate, door mij graag gelezen. Liefs en knuf / sunset |
|
Mathilde: | Donderdag, september 15, 2005 08:21 |
ik ben er stil van... kom nog terug als ik kan beschrijven wat ik voel hierbij... kus, mathilde |
|
H.J.: | Donderdag, september 15, 2005 06:07 |
Prachtig zelfkastijdend hoogstandje. liefs H.J. |
|
L.Bert: | Donderdag, september 15, 2005 00:10 |
Een geweldig stuk poëzie!! Vanwaar die melancholie? Is het antwoord te simpel omdat de tijd verstrijkt...? | |
Auteur: Renate-td- | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 15 september 2005 | ||
Thema's: |