De witte roos
Het was een rot dag
Af en toe viel er druppels regen neer
Aan de wolken te zien, kwam er nog meer
Geen zonneschijn die hij zag
Hij stond op uit zijn stoel
Deed zijn jas aan, want het was koel
Toen liep hij naar de bloemenkar
Daar stond zijn bestelling al klaar
Hij wilde betalen, maar het meisje zei:”Laat u maar.”
Even een lach toen de hoek om, vermoeid, botten al star
Langzaam lopend richting het bos
Komt hij bij de ingang aan
Waar hij twijfelend blijft staan
Emoties komen uit zijn hart los
Dan loopt hij het bos in
Hij doet het zoals elk jaar
Alleen maar speciaal voor haar
Beetje tegen zijn zin
Een traan loopt langs zijn gezicht
Even blijft hij staan, op zoek
Dan snuit hij zijn neus in de zakdoek
Eventjes doet hij zijn ogen dicht
Dan loopt hij weer verder langs het pad tussen de bomen
Het is stil en vol rust
Dat is hij zich goed bewust
Een plaats om even bij te komen
Hij loopt hier alleen
Er is weinig geluid
Alleen vogels met hun vrolijke gefluit
Dan is hij er, bij haar grafsteen
Hij buigt neer
Veegt de bladeren eraf
Die gevallen zijn op haar graf
Overeind komen doet een beetje zeer
Dan legt hij het neer, zijn bestelling
Een witte roos, zo mooi fijn
In zijn hart voelt hij pijn
Want hij heeft alleen nog maar aan haar een herinnering
Hij staat daar eventjes in gedachten
Zegt: “Ik voel me zonder jou bar alleen.”
Van binnen krijgt hij antwoordt..maar het blijft een grafsteen
Toch geeft het hem weer krachten
Dan opeens komt er een straal van de zon, op deze donkere dag
Hij schijnt op de grafsteen en de witte roos,
die schittert in de zon..een klein wonder
Hij kijkt er naar..heel bijzonder
Loopt weer verder naar huis, met op zijn lippen een glimlach