zo bang door het verleden,
soms tranen over m'n gezicht van het heden
voor de toekomst m'n hoofd naar de grond gericht
een bang en fijn gevoel,omdat ik voor je ben gezwicht
en dan starend naar m'n spiegelbeeld
glijdt er alweer een traan
in een helder ogenblik
zie ik mezelf daar staan
"ik red het wel,ik kan het wel"
erg overtuigend klinkt het niet
want op sommige momenten
is mijn hele lijf
overdonderd door verdriet
het gebeurt me iedere dag gewoon weer
elk uur wel een paar keer
nadenken,piekeren,dromen over jou en mij
ben je onbereikbaar of toch dichtbij?
waarom die gevoelens blijven,weet ik niet
ik zie het gewoon anders,dan jij het ziet