je satijnen vleugels, ze zijn gebroken
vederlicht zo afgeknapt
en vol liefde kus ik de bloedende
stompjes aan je schouderbladen
je bloeddoorlopen ogen
kijken vol gloeiend verdriet mij aan
alsof ik de schuld krijg, van jouw domheid
terwijl je zachtroze lippen onhoorbaar spreken
maar, je woorden galmen door mijn wereld
en raken me, als een klap in mijn gezicht
terwijl jouw lichaam sidderend en kronkelend
van pijnen, aan mijn voeten ligt
Amyst Nuka: | Zaterdag, april 15, 2006 18:19 |
heftig xx Amyst |
|
Doornrooske: | Zondag, juni 19, 2005 10:13 |
woooow.... onwijs mooi gedicht... heel mooi geschreven.... =) ik vind hem echt mooi! liefs, |
|
Auteur: ike | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 19 juni 2005 | ||
Thema's: |