vader
onzichtbare handen
namen jou mee
zonder dat ik ooit
afscheid nemen kon
verloren
het leven voorbij
oneerlijk
ontroostbaar verdriet
een deeltje
van mijn hart
nam jij
onwetend mee
na jouw dood
schopte ik tegen
de wereld aan
vol verdriet
had ik maar
en kon ik maar
mijn jeugd
in een klap
voorbij
Lia
Innerchild: | Woensdag, juni 01, 2005 23:51 |
Op de meeting in Hilversum las je een gedicht voor over je vader ... later heb ik het mijn zus laten lezen ... ze was er heel erg door ontroerd ... ik heb het toen voor haar uitgeprint ... je gedicht staat nu bij haar thuis naast de foto van onze vader ... Ik vertel je dit om je te laten weten welk een troost sommige gedichten soms kunnen en mogen zijn voor een ander ... Liefs / Innerchild |
|
shelob: | Woensdag, juni 01, 2005 22:51 |
Voor velen die vader vroeg verloren herkenbaar, knuffel Jolanda | |
Rien de Heer: | Woensdag, juni 01, 2005 21:42 |
Begrijp helemaal wat je bedoelt..... Groetjes, Rien. |
|
sign: | Woensdag, juni 01, 2005 21:08 |
wilde dat ik dat gevoel kon delen. | |
Jan van Dord: | Woensdag, juni 01, 2005 20:59 |
Ik kan hier geen reactie op geven. Het gedicht op zich is prachtig! |
|
Black Lord: | Woensdag, juni 01, 2005 16:28 |
ik geloof je niet lief hexje sorry........ jij hebt de eeuwige jeugd want je hart blijft jong even als je ziel en ooit krijg je alle tijd om het verlorene weer in te halen warme groet wim black lord |
|
Raira (Ria): | Woensdag, juni 01, 2005 15:40 |
knuffellll liefs Ria |
|
m@rcel: | Woensdag, juni 01, 2005 12:59 |
Voelbaar verdrietig verwoord. Dikke knuffel m@rcel |
|
Green eyes: | Woensdag, juni 01, 2005 11:41 |
Zeer gevoelig ;)) liefs Marina |
|
Niniki: | Woensdag, juni 01, 2005 11:14 |
Voelbaar verdriet, prachtig verwoord. knuffie niniki |
|
Vervelende meid: | Woensdag, juni 01, 2005 10:54 |
Auw.... heel mooi omschreven... sterkte! |
|
hiljaa: | Woensdag, juni 01, 2005 09:48 |
heb mijn vader wel lang kunne bij mij houden ! maar de pijn van verlies is niet minder! prachtig gedicht knufliefs--hiljaa-- |
|
sunset: | Woensdag, juni 01, 2005 08:08 |
Zo duidelijk jij, en jouw immer aanwezig verdriet. Liefs (en extra warme knuf) / sunset |
|
André van Dijk: | Woensdag, juni 01, 2005 08:06 |
Het schoppen is herkenbaar van toen ik mijn broer verloor. Hoe ouder je wordt hoe groter de band met degenen van wie je houd. Ook al zijn ze niet meer aanwezig in dit leven. Ik vind dat je het mooi hebt verwoord. Knuffie, André |
|
psych: | Woensdag, juni 01, 2005 07:59 |
liefs, | |
Lievelingetje45: | Woensdag, juni 01, 2005 07:45 |
Weer een zeer schitterend gedicht voor je vader hij leeft verder in je hart en kijkt toe hoe jij nu alles doet en is blij om te mogen zien dat zijn dochter een prachtige vrouw is geworden! Liefs en een knuffel! |
|
Paul de Bruyn: | Woensdag, juni 01, 2005 07:18 |
Herkenbaar dicht, toen mijn overgrootmoeder stierf was ik 16 Nooit eerder had ik iets dergelijks meegemaakt, maar vanaf toen begon ik pas na te denken over wat 't leven werkelijk was... Toen pas leefde ik bewust Liefs Paul |
|
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 01 juni 2005 | ||
Thema's: |