ORPHELIA
je lacht
terwijl je zeer zelfvoldaan
naar me toestapt
de boetiek die je net verlaten hebt
en de plasticzak in je hand
verraden de inhoud van je meisjeslach
speels, Orphelia,
dat ben je wel
niemand kent jouw onschuldig spel
ik misschien wel ... heel even
je geeft me een kus
op de mond, natuurlijk
zo leg je me het zwijgen op
en dat weet je ...
dat wist je al vanaf die eerste dag
toen ik je vragen wou
of je met mij
verder door het leven wou gaan
in het Jubelpark aan het water
't was een herfstdag zoals deze
je lachte net als nu, zelfvoldaan
en gaf me een kusje op de mond,
zo verduidelijk je al mijn vragen
zo bevestig je steeds mijn antwoorden
daar hou ik van ...
en dat weet je, is het niet ?