Lieve schat,
Het wordt je vergeven
door de duizenden bloemen in mijn leven.
Die dat jij zorgvuldig neerplantte in mijn ziel,
water en zon gaf iedere dag. Liefde voor ons twee.
Die paar dagen van stilte, zonder een trilling
van gemis of tederheid, geen licht van jou aan mij.
Dagen dat jij druk bezig bent, en ik zelf
voor mij plantjes zorgen moet. Zo velen,
maar weet dat je mij ook mist.
Of
Dagen dat jij mij weer vergeet, mij
niet ziet staan daar verlangend naar jou.
Ik weet dat jij nu doet wat je doen moet, maar
moeten daarom steken in mijn hart verschijnen?
Vergevend zag ik de eerste dagen voorbij flitsen,
en blijf stevig vasthouden aan die ene dag op zeven,
dat ik me weer in je armen bevind.
Maar die stilte blijft genadeloos.
Laat me niet los.
En
Ik voel me zwak vanbinnen, waar is die kracht
dat ik ooit voelde, dag in dag uit, jij was er voor mij.
Wil je nu niet met schuldgevoelens opzadelen. 3 dagen
niets laten weten. Je bent me niets verplicht! Of wel?
Het verscheurt me vanbinnen.
Zie het dan toch, alsjeblieft!
Ik kan niet meer...
Zeker niet meer zonder jou.