Al een lange tijd vervaagd.
Hij kijkt me boos aan, hij kijkt gewoon door me heen, zou hij die boze blik voor mij bedoelen.
Hij kan met niet zien, dat kan gewoon niet, ik ben allang vervaagd uit het leven, ben weg uit de gedachten, in herinneringen leef ik soms nog voort, ik zweef nog wel rond in de levens van anderen.
Ik kijk naar familie en vrienden, ik kijk naar ze als ze slapen, dan kom ik zitten op bed en fluister ik zachtjes in hun oor.
Ik vertel ze verhalen, ik zit daar uren lang.
Mensen zien me niet, maar ze horen me soms wel, als ze slapen luisteren ze in hun gedachten naar me en herinneren ze zich me weer voor even.
Ik ben zo maar weg gegaan, bijna niemand snapt het nog, behalve hij, maar hij wil me niet zien, als ie alleen zijn hand maar uit had gestoken zouden we weer even bij elkaar zijn, net als lang geleden, maar hij heeft me zijn rug toegekeerd hij wil me niet meer zien.
Draaide hij zich maar hel even om, nog een laatste blik in die mooie ogen van hem, dan laat ik hem los, kon hij me nog maar zien.
Ik blijf rond zweven op de aarde tot dat het licht me komt halen, dan doe ik voor goed mijn ogen dicht, dan heb ik geen contact meer met niemand niet.
Ik rol me op tot een balletje en zweef ik rustig naar boven toe, om daar te blijven en niet terug te keren.
Ik kan wel huilen van verdriet want hij zag me net niet.