Anderen zeggen dat je moet blijven hopen,
hoop blijft altijd bestaan,
waarom verlopen dingen dan niet,
zoals ik wil dat ze gaan?
"Ik maak het uit,
ik heb toch liever iemand dichtbij",
dat is wat jij,
destijds tegen me zei.
Een maand van verdriet,
Ik kreeg je niet uit mijn hoofd,
'Komt hij nog terug',
is het enigste wat nog door mijn hoofd spookt.
Na die maand verscheen je inderdaad,
tegen alle verwachtingen in,
kwam je op msn,
"hallo wie ben jij" was mijn eerste zin.
"Degene die je waarschijnlijk het meest haat",
is wat je zei,
Ik wist eigenlijk meteen dat je het was,
want je lettertype kwam bekend voor bij mij.
Na een paar gesprekken,
"Ik heb spijt",
is wat je tegen me zei,
En heel stiekem,
werd ik toen weer een beetje blij.
Alles was weer oké,
tussen ons was alles goed,
toen ineens,
mijn moeder van de trap afvallen moest.
Ze raakte in coma,
het ging vreselijk slecht,
waardoor onze afspraak met kerst,
moest worden afgezegd.
Jij zou toen misschien naar mij komen,
maar je had je loon nog niet,
alweer een smoesje dat ze niet kan komen,
is wat jij ziet.
Ja, inderdaad,
de vorige keer ging ook al niet door,
die stomme ex van me was lastig,
waar ik me nog steeds ontzettend aan stoor.
Met mijn moeder ging het beter,
ze werd zelfs weer wakker,
ze mOest dringend naar kenissen in thailand,
als ze dat niet gedaan had, was het nu allemaal een stuk makkelijker.
Door de ramp in Azië,
kreeg ik geen contact,
met mijn ouders,
dus had mijn spullen ingepakt.
Ik wou het je uitleggen op msn,
maar kreeg daar de kans niiet voor,
ik kreeg je verwarring te horen,
en ik moest er toen vandoor.
Na een paar dagen zoeken,
had ik het opgegeven,
het was zoeken naar een speld in een hooiberg,
zijn ze uberhaupt nog wel in leven?
Ik logde in op mijn e-mailaccount,
en had bericht,
ik las de letters,
mijn longen klapten dicht.
Je snapte het niet,
je maakte het uit,
ik heb het niet eens uit kunnen leggen,
het enige wat ik daarna nog heb gedaan, is gehuild.
Ik vind het moeilijk antwoord te geven,
op "We kunnen toch vrienden blijven of niet?"
want is dat dan het enige,
wat je nOg in mij ziet?
Ik kan je niet behandelen als een vriend,
je bent voor mij veel meer,
soms,
doet het me zeer.
Ik hoop dat ik meer voor je kan betekenen,
dan aleen een vriendin,
en heel misschien,
heeft mijn leven dan weer een beetje zin.
Ik wil je eigenlijk met dit gedicht zeggen,
dat sommige dingen mij ook niet duidelijk szijn,
Bijvoorbeeld waarom mijn pa+ma,
naar thailand gegaan zijn.
Het spijt me dat ik je die antwoorden niet heb kunnen geven,
dan was het misschien nog aangeweest,
heel misschien,
Overweeg je nog wel wat als je dit leest.
Eigenlijk..
is het ergens wel mijn schuld,
Ik huu meer van je dan dat woorden kunnen uitdrukken,
ik hoop dat je dat ooit nog beseffen zult.
Ik wou dat het allemaal nooit was gebeurd,
Ik ben je nu kwijt,
Ergens hoop ik dat het nog goed komt,
maar onwaarschijnlijk is wat het me lijkt.
* 02-01-2005 *
Misschien, als dit allemaal nooit was gebeurd,
was alles nog goed tussen ons,
Had je het niet uitgemaakt,
Over iets wat mij zelf ook niet duidelijk was..
Ik hoop dat de stukjes puzzel nu een beetje passen,
en dat je ziet dat ik het zelf ook niet wist.
Mensen, naast dit alles, is de ramp in Azië natuurlijk vreselijk..als je al die verhalen daar hoort, bijvoorbeeld in Zweden, dat als mensen horen dat die mensen vermist zijn, gewoon hun huizen leegroven..je moet er toch niet aan denken dat je het overleeft hebt je komt thuis en alles is weg?! Of dat kinderen zomaar uit het ziekenhuis worden weggeplukt en worden verkocht omdat die mensen weten dat hun ouders zoek zijn, of ze weeskinderen zijn..