Geluidsloos verdrink ik in stilte
niets dat ik nog doe of tracht
Eenzaamheid sluipt naar binnen
maak kennis met zijn werfkracht
Bewegingsloos blijf ik voelen
hoe mijn ziel wordt leegezogen
Het leven lijkt plots zo dood
en dromen lijken vervlogen
Kleuren zijn geen leven meer
terwijl ik in 't niets rond zwerf
Geluiden zijn plots onhoorbaar
ik aanschouw en besef; ik sterf
m0: | Donderdag, december 30, 2004 18:55 |
Prachtig..:) Echt mooi.. kus monique |
|
Jan Schaap: | Donderdag, december 30, 2004 12:52 |
k had je nog nooit echt gelezen zeg maar, vind deze waanzinnig goed groet |
|
Peter van der Linden: | Donderdag, december 30, 2004 11:29 |
MOoi maar wel heel triest. Liefs, Peter. |
|
Martine Gieze: | Donderdag, december 30, 2004 09:29 |
Wauwie...erg onder de indruk!! mooie poezie! liefs,Mart |
|
bent: | Donderdag, december 30, 2004 09:25 |
Zó ziek was je toch ook weer niet? Mooi hoor! | |
Raira: | Donderdag, december 30, 2004 09:05 |
de laatste zin is teveel.. sorry | |
Raira: | Donderdag, december 30, 2004 09:04 |
pijnlijk verloren geschreven en ik kan alleen maar een penseel aanreiken om het schilderij opnieuw in te of een kleuren.. heel erg rakend verwoord liefs raira |
|
sunset: | Donderdag, december 30, 2004 08:49 |
Droef-eenzaam, bijna hopeloos verwoord. Liefs / sunset |
|
winterklaas: | Donderdag, december 30, 2004 08:16 |
mooi omschreven. De eenzaamheid is bekend.... het sterfen verlangend... op deze manier zeg ik, kom maar, André |
|
Auteur: Manja Moraal | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 30 december 2004 | ||
Thema's: |