De spiegel van mijn ziel
is wazig van verdriet
Als regendruppels op mijn raam
maar niemand die het ziet
De spiegel van mijn hart
gebroken van de pijn
Als bloemenstengels afgeknakt
ja alles is maar schijn
De spiegel van mijn ogen
gesloten zonder licht
De echo van een schaduw
een mens zonder gezicht
De spiegel van mijn ik
breekbaar en heel broos
Niets vormt nog een éénheid
dit geheel is gevoelloos
De spiegel van mijn ziel
is wazig van verdriet
Een regenboog met kleuren
maar niemand die het ziet
boom: | Dinsdag, november 30, 2004 20:17 |
echt heel mooi geschreven, zo mooi als jezelf bent. hou anderen geen spiegel voor die niet van jou is, laat jezelf zien en kennen, want jij bent belangrijk. |
|
Martine Gieze: | Dinsdag, november 30, 2004 17:03 |
droevig,maar erg mooi beschreven!! sterkte! liefs,Mart |
|
Ilse: | Dinsdag, november 30, 2004 14:03 |
mooi en nog eens mooi sterkte !! Groeties Ilse Bruintjes |
|
sunset: | Dinsdag, november 30, 2004 12:13 |
Schitterend verwoord. Liefs / sunset PS: Al had ik er vierregelige strofes van gemaakt. |
|
Auteur: Elycia | ||
Gecontroleerd door: Suus | ||
Gepubliceerd op: 30 november 2004 | ||
Thema's: |