BungelBriefje 1:
Zeg mij vaarwel, dan zeg ik het ook
Je ziet steeds minder aan mij, en je laat steeds minder zien
Als je dichtbij mensen kwam is 3 centimeter meer afstand
procentueel gezien misschien wel 6000% meer afstand,
in geval van mij en jou en dit leven...;ik zou zeggen; het is vaarwel.
Ik zou het liefst begraven willen worden, in een heel klein graf
(en NIET waar ik geboren ben, en NIET waar ik nu leef)
Het liefst op de kleine begraafplaats van een dorpje, ergens
temidden de open velden, net buiten haar kern, en omlijst met
rijen bomen die de wind vangen en een oud, oud muurtje dat
al aan ander natuur, maar vooral de mensen buiten houdt...
En de dodenmars mag gespeeld, die van Chopin, en Powderfinger
zou mogen gedraaidt van Neil Young, want ook ik stierf jong,
en het leven mij trieste liederen zong...En dan mogen jullie komen,
daar, alle dagen jullie willen...(en dezelfde afstand voelen als ik
voelde naar jullie toen ik nog leefde) en op reis zijn ervoor uren,
en aankomen dan te rust en stilte daar en moe al (net als ik
als ik jullie opzocht)... en huilen misschien wel mochten jullie
willen, maar niet is ook goed. (want de pijn van niet te huilen, de
pure verstijfdheid van het gelaat..) En lees dan maar niet meer al
aan onzin die ik schreef; luister dan maar naar de wind en zie
vooral naar de graven om van de onbekenden tussen welke mijn
graf daar ligt (als de mensen uit mijn leven)...en AllerHeiligen alleen.
Ik heb nu wel meer tijd om te huilen, dat is wel goed
Deze winter gaat een goeie zijn om heel erg oud te worden
Om steeds minder aan mezelf te zien, en steeds minder om me heen
Lange nachten slapen in de oude dromen die weer komen
en dan stil en leeg ontwaken, me voegend bij het grijs
Alle dagen zitten, het hoofd recht en vooruit
de blik, die zegt maar vaarwel, die zegt maar; 'ik ook...!'
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 28 november 2004 | ||
Thema's: |