wat een mooie wereld was het toch,
waarin je leefde,
waarin ik leefde,
ook al was het besef er niet
je kan niet begrijpen hoe ik het mis,
ook al dacht ik toen van niet,
het doet me zo'n pijn
die stilte die steeds opnieuw mijn ziel doortboort
die stilte, die me doet denken aan hoe het vroeger was,
ik had je nodig, ook al besefte ik het toen niet
en het deed me niet veel,
toch niet genoeg,
toen je me opeens verliet
maar nu, nu breekt alles in twee
bij de gedachte dat je er niet meer bent,
waarom heb ik dit niet vroeger beseft,
mischien kon ik je nog redden
een sprankeltje hoop zijn
maar neen, dat deed ik niet,
en dat raakt me
alsmaar dieper,
en verder
de gedachte dat ik nooit meer bij je kan zijn
blijft me vasthouden,
ik ben gebonden aan herinneringen
ik zal het daarmee moeten stellen
ooit zou ik gewoon nog even met je kunnen praten
een mooi afscheid kunnen nemen,
want dat is me nooit gelukt
ooit wil ik je nog eens vertellen
hoezeer ik je nu wel mis