Spiegelbeeld
Daar loopt hij, met gebogen hoofd
Diep in gedachten, van zijn dromen beroofd
De regen daalt op hem neer, maar dat voelt hij niet
Hij voelt alleen de pijn, het leed, het verdriet
Daar staat hij, bij de plek waar ze samen zo vaak waren
Hij staart, een traan verschijnt, zijn handen gaan door zijn haren
Hier liepen zij hand in hand, kusten elkaar teder op de lippen
Hij sluit zijn ogen, tranen rollen, hoe heeft het leven zo uit zijn handen kunnen glippen
Hij gaat weer verder, loopt naar het einde van het pad
Naar het bankje waar hij de afgelopen tijd wel vaker zat
Hij gaat zitten, zijn gedachte, een puinhoop
Zijn lichaam trilt, emoties hebben de vrij loop
In de verte, het geluid van een trein
Snikkend vraag hij zich af of het niet beter zou zijn
Om gewoon weg te gaan, uit te stappen
Misschien wel, niet..., niemand zou het snappen
Hij staat weer op, gaat weer terug, met in zijn hoofd een beetje hoop
Verdrukt de gedachte van een enkele reis, een einde van een levensloop
Langzaam loopt hij langs de plek waar hij ooit in zijn huwelijk heeft geloofd
Waar hij nooit had verwacht dat de liefdesvlam zou worden gedoofd
Ik zie hem lopen, in de regen, gebogen hoofd
Denkend aan zijn huwelijk, waar hij nog steeds in geloofd
Hij loop langs me, kijkt me aan, zie hoe de wanhoop om hulp schreeuwt
Ik kijk hem na, tranen in mijn ogen..., verdomme, dat was mijn spiegelbeeld
- PosNRG 16/10/04 -