Heel gewoon mijn paps.....
Mijn paps, heel gewoon.... hij was er altijd, heel simpel eigenlijk, altijd aanwezig maar nooit op de voorgrond....
Ik beschrijf hem als een onzettende onzelfzuchtige onzekere, lieve, trouwe en behulpzame man die heel graag plaagde..
Vele mensen waren hem dierbaar en voor hem was het zo gewoon dat hij hielp en klaarstond zonder zelfs iets terug te verwachten....
Heel vaak was hij er voor mij.... zonder ophef was hij er gewoon... voor hem was dat normaal...
Mijn moeder heeft hij op handen gedragen en zelfs dat was voor ons heel gewoon... accepteerde haar kinderen uit een vorig huwelijk en zag ze als de zijne...
Dat vond hij heel gewoon...... ze hoefden geen paps te zeggen.. ze noemden hem Oom Herman en toen kwam ik.. en ook ik vond dat heel gewoon....vroeg niet om uitleg..... alles was heel gewoon..
Hij was gelukkig met simpele dingen, zijn werk, zijn gezin, zijn tuinhuisje en klaagde nooit, de dingen die zijn leven vulde waren voor hem heel gewoon...
gewoon omdat hij daar van hield..
Het enige wat opviel was dat paps een onzekere man was, heel zijn leven, hij kon niet beslissen en had bevestiging nodig......
beslissingen nemen kon hij niet, dáár was hij slecht in.. bang het verkeerde te doen, misschien bang om een ander te kwetsen... maar tja... dat was gewoon mijn paps...
Paps hield van mensen, praatte graag met mensen en vergat daardoor vaak de tijd, kwaad werden we niet maar wel ongerust en berouwvol kwam hij weer opdagen...
Mijn paps.. soms heel eigenwijs, soms heel koppig, maar nimmer heeft hij zijn hand opgeheven naar één van ons, nog nooit heeft hij gevloekt... een zacht karakter, een zorgend karakter.... en hij kon van meer mensen houden , had plek in zijn hart voor meer...
Hij werd ouder en wat slechthorend, maar we noemde het plagens oostindisch doof, want soms hoorde hij wel wat hij wilde horen....
Mijn paps.. zo gek op zijn kleinkinderen en omgekeerd was dat ook het geval..... moeilijk viel hem dat niet....
Veel verdriet voelde hij dat hij niet bij het huwelijk van zijn jongste kleinzoon kon zijn, maar al heel vlug bracht ik hem de foto's.. zodat hij er een beetje bij kon zijn en hij genoot....
Ik zag zijn ogen stralen....
Ik was blij dat hij bij mijn huwelijk kon zijn een half jaar geleden.. toen leek alles nog gewoon.... was paps nog paps... mijn paps... vrolijk, plagend, behulpzaam, alleen ouder maar nog steeds vol liefde....
Van niets was nog sprake..
Dingen gingen in éne zo snel... ik ging met mijn paps naar de dokter... de dokter zei het gaat niet zo goed...
Zijn eerste woorden waren ik snap het maar hoe moet het met mams....
ondanks dat hij plek had voor iedereen was zij zijn grootste zorg en grootste liefde....
Mijn paps.. voelde zich zo machteloos, hij hield zoveel van mams... ze vulden elkaar aan, hij droeg haar op handen en toen kon hij minder voor hij doen.. hij voelde zich falen..... het was een innerlijk gevecht, die hij spijtig genoeg niet kon winnen..
Mijn lieve onzekere paps... die nooit beslissingen kon nemen... nooit heeft gedaan.. heeft de grootste beslissing in zijn leven genomen....
Zo een moeilijke egoistisch want dan moest hij egoistisch zijn en dat lag niet in zijn aard...
Zo dapper ... mijn paps..... en zo moeilijk voor ons... we accepteerde het en respecteerde het omdat ook wij wisten dat hij zijn strijd gestreden had
en dat wij hem waardig moesten laten sterven..
Het ging snel paps.. veels te snel.... ik ben je dankbaar.
Je was een goede paps.... Altijd op de achtergrond.... bang niet gehoord te worden, maar dat was je onzekerheid.... diezelfde onzekerheid herken ik.... die heb ik paps... van jou..
Ik ben dankbaar voor de laatste tijd dat je goed aanspreekbaar was en dat we afscheid konden nemen en konden praten....
Paps... je zei dat je er vrede mee had en ik zag het in je ogen.. je was klaar voor die grote stap.... je verlangde ernaar....en je had er vrede mee..
Ik zei je dat je een goede paps was..... en dat ik van je hield... en je zei dat je van mij hield... dat was zo belangrijk voor me...
Mijn paps.... heel gewoon.. maar toch niet zo gewoon.......
Mijn paps heeft een plaatsje in mijn hart gekregen...... en daar blijft hij mijn hele leven lang
wonen.... Ik besef nu.... hij was en is mijn paps en heel gewoon.... Nee... heel speciaal...