Vannacht lag ze toch weer even bij mij,
Ik zag een shirt van haar en legde die er even bij.
Naast mij op het bed waardoor ik even tril,
want die geur met dat gevoel is zooo ontzettend chill.
Omdat ik mijn ogen even sloot,
vergat ik even wat ze eergister besloot.
Ik genoot en dat voelde goed,
totdat je even je ogen open doet.
En dan is het bed weer leeg,
alleen omdat je je ogen even open deed.
Een eng gevoel wat mijn angst boent,
is dat ze misschien straks even een ander zoent.
Misschien wel méér dan alleen op de mond,
met die gedacht zak ik fucking hard door de grond!
Want ik leef nu even in een periode,
met daarin een keiharde bode.
Als ik haar nooit meer naast mij in bed zie,
is het blijkbaar niet meer "ment to be".
Aan mijn vrienden hoef ik niets te vragen,
zij helpen uit zichzelf al mijn hart te dragen.
Want er zijn meer vormen van het "houden van",
de kunst is of je het herkennen kan.
Want wat deze periode mij wél heeft gegeven,
zijn gouden vrienden .. voor het leven!
Inmiddels heb ik haar shirt weer aan de kant geschoven,
omdat zulke gevoelens mij toch niets kunnen beloven.
Behalve veel verdriet en pijn,
omdat ik niet "even" bij haar kan zijn.
Dan valt er een traan op dit blad,
ik denk dat ik het nu wel "even" heb gehad.