Een tijdje had ik het verzwegen,
dat ik op mn benen stond de beven.
Ik hield zoveel van die 1e gast,
zijn foto stond al op mijn kast.
Ik zei dan ook tegen hem :"ik hou van jou"
Hij zei hetzelfde en ik d8:"die jongen blijft me altijd trouw"
Fijne dingen hebben we beleefd,
dat is wel vanzelfsprekend als je echt om iemand geeft.
Tot op een dag -ik was er heel erg van verschoten-
ik wilde alles van hem breken : van zijn armen tot zijn poten.
Ik las zijn e-mail: het was gedaan,
hij kon van mijn part naar de maan.
Uren, dagen, weken, maanden waren verstreken,
ik zou hem weer zien, had er zo naar uitgekeken!
En ja, cupido die was er weer,
om toe te slaan op hem en mij; nog een keer.
de avonturen kwamen er weer aan;
babbelen, die allererste kus; samen op een romantisch plekje staan.
maar dan ws het mijn beurt:
ik heb hem -wel recht in zijn gezicht- helemaal afgekeurd.
goede vrienden zijn we gebleven;
maar ik sta niet meer op mijn benen te beven