Melancholiek gezeik, het dramatueel gekak,
afgebefte woorden, borduele onzin
fonkelen als wispelturige versjes door mijn hoofd,
huppelend op het ritme van de rijm
terwijl ook de laatste gepenetreerde inhoud uit mijn bek krijst en naar een uithoek van de kamer druipt
Denk ik
Waar ben ik mee bezig?
Is het dit nu allemaal waard?
Grijze haren verraden langzaam mijn ouderdom, en ook de rimpels op mijn gelaat, geven zich te kennen. Woorden die ik spuug zijn allen voorgekauwde onzin, want niemand die wil luisteren. Nutteloze energie die ik eraan verspeel, en langzaam bouwt die muur om me heen zich op. En hoop –terwijl angst zich in mijn hart nestelt- dat ik de deur in deze muur niet ben vergeten.
Ik probeer inhoud te geven aan wat ik doe en wil bereiken … want stilaan besef ik dat de enige manier erin bestaat het zelf te doen.