Ik ken mijn 'voelen'
Stil in de nacht
leven gedachten
En ween ik, zacht
mijn tranen die ik wachtte
Beleef toch, telkens weer
het mooie van de dag
En mijn gezicht dan, keer op keer,
verheldert met een lach
Al is het buiten duister
en ogenwater,
een zacht gefluister
dat ik meeneem, later
als ik mezelf weer mis
Zoals het eeuwig wij-moment
dat er niet is in woorden
die elkaar nog niet verstaan
en onbewust vermoorden
Mijn reden van bestaan
is niet mijn 'zijn'
of slechts reflectie van jou ik
Noch is het eender welke pijn,
verwondering, eenzaamheid of schrik
Ik leef omdat ik 'ben'
(Of 'ben' ik slechts omdat ik leef?)
en weet dat 'k door mijn 'voelen' ken,
jou; mij onvoorwaardelijk aan je geef.
**********
sunset 11-05-2004
**********