Bouk..
daar kwamen de tranen, ze zaten zolang verstopt!
ze kwamen tevoorschijn, niet meer opgekropt..
ik voelde van alles, maar vooral verdriet!
heb het geprobeert maar vergeten kan ik je niet!
je deed alsof ik een vreemde voor je was..
terwijl je het toch echt van me gezicht af las..
dat ik je nodig had in al die jaren!
je had wat kunnen zeggen, in plaats van me zo aan te staren!
het verdriet werd woede, wist niet wat ik moest doen..
het enige wat ik kon, was denken aan toen!
had ik het nou maar kunnen voorkomen..
dan hadden deze tranen ook niet hoeven stromen!
ik snap niet dat je je zo in een mens kan vergissen..
dat je zo iemand nou kan missen!
ermee leven heb ik kunnen leren..
maar nooit zal ik het gaan accepteren!
*ik heb dit gedicht geschreven ''vanuit de ogen van'' me vriendin*