Een levend mysterie
dat ben ik...
Een ongewone, realistische illusie
je krijgt haast schrik.
Ik begrijp mezelf soms langs geen kanten
soms ben ik zo'n leuke of een plezante :
ergens,
ken ik mezelf van binnen en van buiten,
totdat ik mezelf niet meer kan uiten.
Totdat m'n humeur ineens weer omslaat,
totdat een ween of gil-bui komt en gaat.
totdat ik hoor : " het is de puberteit ",
totdat ik mijn deur weer dichtsmijt.
Totdat ik me in m'n kamer terugtrek...
Totdat ik met m'n gedachten naar een andere wereld vertrek.
Totdat ik ineens wanhopig begin te wenen
totdat ik mijn leven en ziel voor altijd uit wil lenen.
Ondanks alles, blijf ik toch wie ik ben...
Hoewel ik mezelf op sommige momenten alles behalve herken.