Er staat een meisje, daar..
ze staat voor een spiegel.
Maar, het lijkt wel of, wat raar,
er iets met haar is.
Ik kijk nog een keer,
en ik zie dat ik me niet vergis,
ik zie een traan, steeds meer...
Ik loop wat dichterbij,
nu sta ik vlakbij.
Ik kijk haar door de spiegel aan,
ik kijk nog is goed.
Verdriet is wat ik in haar ontmoet.
Ze kijkt moe uit haar ogen,
zou er niemand haar tranen willen drogen?
Waarom hebben sommige mensen zoveel verdriet?
Als iedereen elkaar helpt, hoeft dat toch niet?
Er is verdriet waar troost te kort schiet,
ik bedoel een ander verdriet, en andere pijn.
Pijn die er eigenlijk niet hoeft te zijn.
Mensen doen elkaar veel verdriet,
soms zonder dat iemand het ziet.
Sommige mensen zijn alleen,
niemand om hen heen.
Sommige mensen worden gepest,
niemand geeft protest.
Zien ze het niet? Of willen ze het niet zien,
bang omdat ze dan zelf worden gezien,
als een zielig innerlijk verrot mens, misschien?
Of zie ik het helemaal verkeerd,
maar waarom wordt het meisje in die spiegel,
dan door andere mensen bezeerd?
Ik hoop dat alles nog is keert,
geen discriminatie, bedrog en geweld.
Maarja, het is geen weerbericht wat je even voorspeld.
Een droom, een gelukkig leven voor iedereen,
als we hand-in-hand, zwart en blank,
ervoor gaan, gaan we daarheen.
Alleen mensen die om elkaar geven,
elkaars problemen zien, en mee beleven,
betekent bijna altijd een gelukkig leven.