Meer een verhaal.... di's deel 1, als jullie meer van dit verhaal willentenminste.....
De deur wordt dichtgedaan, eerbiedig, maar toch met een spoortje woede, die echter zeer goed weggestopt wordt.
Voetstappen klinken in de gang. Haastig, alsof het een vlucht is uit een gebouw dat ieder moment kan ontploffen, niet uit een verlaten school. Toch, de dreiging is er..
May loopt naar de lockers. Een eenzaam colablikje ligt in de gang te wachten totdat de schoonmaker het genadeloos in een plastic zak zal gooien, en naar een eerloze laatste rustplaats zal brengen.
Een locker staat open, het sleuteltje er nog in.
Een aangeplakt blaadje laat het prikbord los, en vliegt opgewekt door de gang, alsof het er geen boodschap aan heeft wie er bij staat. May Emilton. Een doodgewoon schoolmeisje, onopvallend had ze geweest kunnen zijn, als ze niet op haar achtste had besloten om nooit meer iets aan te trekken wat een ander ook leuk vond.
En als ze niet haar sleutel kwijt was geweest, was May al lang thuis geweest. Plotseling klinkt er een stem door e lege gang. 'Zocht je deze?' Hoewel Sean niet hard sprak, galmde zijn stem door de school. Verbaasd kijkt May op.
' Je was je sleutel verloren, bij die vechtpartij, naderhand zag ik 'm liggen en ik dacht: laat ik eens aardig zijn.' Sean loopt naar voren, houdt de sleutel vast.
Net buiten het bereik van May's handen. 'Waarom gaf jij eigenlijk niet gewoon toe dat jij ook meevocht? Zo laf ben je niet, of wel soms?' Sean lachte. 'Ik zou me daar gek zijn! Weet je wat de rector vorige keer zei? Als ik nog 1x problemen veroorzaak, word ik geschorst voor een week.'
May trekt haar wenkbrauwen op. 'Zo. Nou, da's dan ook weer duidelijk.' Een paar minuten later fietsen ze samen een stukje naar huis. May woont, net als de rest van de klas, in Londen. Sean is de enige die er niet woont. Hij woont in een enorme kast buiten Londen, met z'n ouders. Niemand kent ze echt, want hij nodigt weinig mensen uit.
Maar de weinigen die binnen geweest zijn, vertelden er veel over. Een kast van een huis, enorme luxe. Over Seans kamer waren ze minder te spreken. Sean had de bijnaam 'mr. Magic' vanwege zijn interesse in alles wat met de dood, magie en het occulte te maken had.
Sommigen beweerden dan ook, dat er in huize Correy vreemde dingen gebeurden.. Wat er van waar was, maakte May niet zo veel uit. Waarschijnlijk was het wat overdreven.
Hoewel ze niet kon ontkennen dat ze Sean, met al z'n hobbies, nogal apart vond. Vlak voordat Sean afsloeg, remde hij abrupt. Ze moest in haar remmen knijpen om niet tegen hem op te knallen. 'Waarom doe je dat, gek?!'
Sean keek schichtig om zich heen, en zei toen op een vreemde, dwingende toon: 'Wat je ook doet, May, ga NIET de stad in als je alleen bent!' Op dat moment fietste er een groep kinderen met zo'n vaart langs hen heen, dat ze elkaar uit het oog verloren. Toen de kinderstroom voorbij was, was Sean nergens meer te bekennen...
Verbaasd fietste May naar huis, en de woorden van Sean spookten nog door haar hoofd.. wat bedoelde hij met deze vreemde waarschuwing?