Voor Sabia.
Dwalend in het bos, je hele leven lang
Hoofd naar beneden, en je liep maar.
Lopend naar het niks, het kon je ook niks schelen
en al de wonden die je bij je droeg, geen kans gaf om te helen
Dan ben je het even zat, en wil je even niet meer
dan sta ik nog altijd op je pad, nu en later keer op keer
Mijn hand dan reikend naar de jouwe, wachtend op de vraag
de vraag om dan geholpen te worden, net zoals vandaag
Zolang je maar weet, ik neem en ik geef
Ik neem je angsten, en ik geef je weer hoop
Als je daar maar aan blijft denken, komt alles weer goed.
Zolang je maar blijft hopen, heb je altijd goede moed.
Je komt er wel