Nu komen met een laken
zusters witte bergen van hem maken
en dalen. Ik hoor het kraken
van hun schoenen.Nu is hij mooi en licht
en heeft zijn strak gezicht
voor altijd ingedicht
in dit bed.Dit is het uur waarop de namen
van mijn vader voor mij komen staan
in al hun vreemde stemmen;dit is het ogenblik waarop mijn moeder
in het dodenhuis me zegt:
maak geen leven nu, jongen.
wijnand.: | Zondag, juni 15, 2003 23:10 |
Prachtig vooral de laatste strofe kippenvel krijg ik daarvan | |
Roan Solskjaer: | Zaterdag, juni 14, 2003 16:19 |
De rillingen lopen over mijn rug... héél mooi... | |
free: | Zaterdag, juni 14, 2003 08:38 |
heel mooi weergegeven..... liefs free |
|
Zasan: | Vrijdag, juni 13, 2003 23:41 |
Dit beschrijft het helemaal. Erg mooi en zelfs ontroerend. Veel sterkte. |
|
Erna Muermans: | Vrijdag, juni 13, 2003 22:53 |
prachtig Theo hoe je dit beschrijft... Ik proef die sfeer helemaal in je gedicht....de afstand..;het vreemde..;ook respectvol zijn... het lijkt niets met jou te maken te hebben lieve groet Erna |
|
Auteur: Theo van de Wetering | ||
Gecontroleerd door: bevertje | ||
Gepubliceerd op: 13 juni 2003 | ||
Thema's: |