U vraagt hoe ik mij voel vandaag
Ik voel me ontzettend rot, wil ik zeggen, maar...
Ik zie dat uw pen al zweeft boven de papieren die voor uw liggen
En tot mijn verbazing hoor in mijzelf zeggen
"Ach het gaat wel"
Uw schrijft iets op wat ik alleen maar kan vermoeden wat het is
Uw zegt dat u mij wilt helpen en openstaat voor mij
Doch mijn gevoel klapt dicht zodra uw pen het papier raakt
U zegt dat u naar me luistert, maar onderhand is uw aandacht gericht op hoe u het beste mijn gevoel in uw papieren kunt formuleren
U wilt steeds meer weten van mij, en ik wil het ook graag kwijt, omdat ik me rot voel en niet weet hoe ik dat kan veranderen
En bij elk bezoek lijkt het of de stapel papieren steeds groter wordt en steeds bedeigende
Papieren, betaald door de instelling
Beschreven met woorden over mijn leven
Woorden die dood zijn en zo voel ik mij nu
Nu ik weet dat alleen mijn gegevens belangrijk voor uw zijn
Waarom laat u mij dan steeds komen?
Laat het mij dan inspreken op een bandje betaald door uw instelling
Dat is tenminste nog echter: mijn eigen woorden en mijn eigen stem
Elke keer denk ik vandaag luisteren ze echt naar mij
Ze leggen hun papier opzij
En ik voel dan dat ze echt betrokken zijn bij mij
Het interesseert ze echt hoe ik mij voel
Vandaag zei ik tegen uw "Doe die papieren nu eens weg ik zit hier voor uw, ik voel me rot en ik wil leven en niet doodgaan op papier
En u zei "Maar ik heb die gegevens nodig anders kan ik je niet helpen"
En ik wil geholpen worden, al is het op papier
Want ik weet me geen raad meer en u heeft er voor gestudeerd zodat u nu precies weet wat u moet opschrijven