een grote leegte,
stilte om me heen..
als vanzelf bewegen mijn benen,
ik weet alleen niet waarheen..
het is koud,
en niemand houd me vast..
de brief is mijn enige gezelschap...
mijn laatste woord
de stilte van het bos
vult langzaam de leegte..
met zilveren schichten,
vullen bloedrode letters heb papier..
in plaats van verlossende pijn
stromen schaamte en schuld in mijn lijf..
mijn wangen nat,
wat doe ik hier?
vervreemde bomen om me heen,
takken lijken naar me te grijpen
steeds meer blad bij mijn hoofd
verstikkend is het bos,
wat eens zo veilig leek..
opeens komt er een frisse wind
die jou met zich meedraagt
ik klamp me vast,
en neem je mee ten onder...