Ik zwem in de zee van het niet weten
Niet weten wat er is
Het is alsof ik niet kan
Te dichtbij?!
Ik heb al zo lang gevochten
Zo veel nagedacht
En ik kom erachter dat de realiteit nu weer komt
In het niet weten
Moet ik alleen maar huilen
Huilen om het niets
Kan iemand mij vertellen wat er met me gebeurt?
Verder denken kan niet meer
Dat is onecht
Zelfs het dichten lukt niet
Zelf dichten lukt niet
Ik kan geen vormen meer gebruiken
Maar nu ik zelf de vorm ben
Zwem ik in de zee van het niet weten
Huil ik omdat er niets is
Kan ik ook niets
Is mijn wil gestopt
Wat is voelen??
Ik huil en omdat ik stop heb ik pijn in mijn buikspieren
Word ik lichter, maar ga hangen aan alles waaraan ik me vast kan grijpen.
Ik kan totaal niets verwoorden naar de buitenwereld wat er binnen in gebeurd
Mits ik weer op een afstand kom
Waar ik niet wil zijn
Niet weer weg van de pijn...
De pijn ervaren en verder kunnen
Wat een drama allemaal
En het voelt als een onrecht wat mij is aangedaan
Ik kan er niets aan doen
Ik sta zo verdomde open, kan mijzelf niet dicht doen
En dit is geen stylistisch mooi gedicht en toch plaats ik het
Omdat ik nu schrijf wat ik wil
Ik ben toch de vorm?!
En toch zwem ik in een zee
Kan er eindelijk iemand met me meegaan
Hang ik te veel op haar
Komt er weer afstand
Het zal allemaal wel
Afstand en dichtbij
Wie vertelt mij wat de zee is?!
Wie kan me dat verwoorden?!
Dit is niet de eerste keer
Maar help mij
Leer mij omgaan met de zee
En ik vertrouw nog steeds op mijn weg
Dat zeker wel
Maar wat ik wil is duidelijkheid
Wie leert mij omgaan met de zee?!