ik wou dat je nooit die verdomde ziekte had gekregen
de dokters wisten zelf niet wat het was
je had al verschillende malen in het ziekenhuis gelegen
en telkens weer dezelfde commentaar
hij gaat er op achteruit
ja, dat wisten wij toen ook wel
elke keer dat we je zagen dachten we
dat het de laatste keer was...
op een dag mocht je naar huis,
je was er enorm blij om
eindelijk weer naar je vertrouwde omgeving
eenmaal thuis ben je erg verzwakt
elke dag kwamen de verpleegsters om je te verzorgen
je sliep veel, je liet het allemaal gebeuren
want je zin om te blijven leven was er niet meer
we waren allemaal bang dat je zou stikken
omdat je moeite had met ademen
de laatste dag dat ik je zag was 22 december 2002
mijn moeder en ik waren de hele dag bij je geweest
niks was er aan de situatie veranderd
we kwamen afscheid nemen,
het laatste woord dat je tegen me zei
was meisje
dat ene woord was voor mij een teken van herkenning
je hebt me altijd zo genoemd,
je weigerde om me bij mijn naam te noemen
het was altijd meisje
toen je dat woord zei ben ik in tranen uitgebarsten
omdat ik wist dat het de laatste keer zou zijn
dat je me zo noemde
iets in me zei me dat het waarschijnlijk de laatste dag
was dat je in leven zou zijn
ik had het enorm moeilijk tijdens het afscheid
mijn moeder en ik zijn vertrokken
en we zaten nog geen 5 minuten in de auto of onze gsms begonnen te rinkelen
natuurlijk lag van geen van beide de gsm aan
we kwamen thuis rond 18u30
we kwamen net binnen toen de telefoon ging
mijn moeder nam op
het kleur uit haar gezicht trok weg
ik kon zo zien dat het over jou ging
ik keek haar vragend aan
ze knikte me toe,
je, mijn gevoel had gelijk, het was die dag de laatste keer
da laatste keer dat ik je in leven zou zien
ik ben toen met de tranen in mijn ogen naar mijn kamer
gehold
ik heb me toen op mijn bed gesmeten, en heb gehuild,
tot ik opstond en vond dat ik naar beneden moest gaan
mijn moeder had me nu nodig
de weken daarna kon ik alleen maar aan jou denken
nu, bijna 4 maanden verder, heb ik het nog altijd niet verwerkt
ik kan erover praten, maar dan barst ik zowiezo in tranen uit!
het is misschien wel beter dat je gestorven bent, want je hebt een lange lijdensweg gehad, je hebt 6 maanden in het ziekenhuis gelegen en dan nog 1 maand thuis
en, lieve peter,ik mis je verschrikkelijk
je was er altijd voor me als ik je nodig had,
ook al zeiden we niet veel tegen elkaar,
we verstonden elkaar
nu denk ik minder dan vroeger aan je
maar je vergeten kan ik niet
en ik wil je helemaal niet vergeten
ik wil er overheen raken, zonder je te moeten vergeten!