Afscheid.
Kijk, mijn maskers hangen aan de schouw.
Negen gezichten weerspiegelen mij, maar ook jou.
Nu pas voel ik hoezeer ik je mis.
Met nieuwjaar laatstleden gingen we mekaar 13 à 14 maanden kennen.
Waarom? Waarom moest je voorgoed uit ons midden gaan?
Je hebt niks meer kunnen zeggen, of ook maar één teken kunnen geven dat het met jou gedaan zou zijn.
Het kwam zo plots, en onverwacht.
Ik vergeet nooit het ogenblik dat ik afscheid van je nam.
Urenlang heb ik met je gepraat, maar het was tevergeefs, je gaf geen teken van leven meer.
Net toen iedereen je aanvaard had, hoe je ook was, zelfs mijn grote broer, ging je heen.
En hij - m'n grote broer - zal nooit vergeten, hoe jij daar opgebaard lag met het masker . . . van de dood