Er is een dag die ik nooit zal vergeten,
en dat is de dag dat jij geopereerd zou worden.
Toen papa en mama al heel lang,
in de wachtkamer hadden gezeten.
Om te wachten op jou,
en de dokter jou weer gezond meegeven zou.
Maar de klap kwam hard aan,
toen de dokter zie dat het anders was gegaan.
Je hartje gaf de strijd na 8 maanden op,
en je jonge leven stond daarom toen stop.
Ik werd overspoeld door verdriet,
omdat jij ons achterliet.
Ik bekeek alles door een glazen ruit,
maar we moeten niet vergeten,
het was niet ons besluit.
En ik streep je naam niet door,
alsof je nooit hebt bestaan.
En mensen vraag me niet om haar te vergeten,
en gewoon weer verder te gaan.
Het zal nooit meer worden zoals het was,
maar ik klem me vast,
aan alle hulp en trouw,
en de herinneringen aan jou!
En ik weet dat het dan lukken zal!!!!!!!