Was dit de enige manier
Was dit de enige oplossing
Was dit wat je moest doen
Om gelukkig te zijn?
Ik had je willen troosten
Ik had er voor je willen zijn
Ik had voor je willen vechten
Waarom wilde jij dat niet aannemen?
Je was misschien momenten eenzaam
Je was misschien momenten alleen
Je was misschien momenten gevangen
In jou gedachten en gevoelens
Je had zoveel om voor te blijven
Je had je ouders, je vrienden, mij
Je had niet hoeven te gaan
Om de rede dat niemand om je gaf
Ik voel me nu alleen
Ik voel me machteloos
Ik voel me verschrikkelijk stom
Dat ik geen sein heb opgevangen
26 november zou je 20 worden
26 november ga ik voor altijd naar je graf
6 november zal ik altijd aan je denken
De dag dat jij stierf
Nathan was altijd ontzettend onzeker over zichzelf, hij wist neit wat hij van anderen moest denken als ze aardig tegen hem deden, en heeft zichzelf nooit kunnen accepteren hoe hij was...Ik zou zoveel dingen willen zeggen nu, maar ik weet niet wat...ik kom niet uit mijn woorden, en ik ... ik mis hem gewoon ontzettend en ik wil hem terug! Er zijn de laatste dagen zoveel dingen tegen me gezegd waardoor ik besef hoe belangrijk ik voor hem was, en aangezien ik van school af was, en hij daar nog op zat, hebben we elkaar weinig gezien. Ik wilde hem nog opbellen om te vragen weer eens wat af te spreken, maar het schooljaar is pas net begonnen en ik dacht dat ik beter even kon wachten. Als ik op school kwam of in de stad zag ik hem nog weleens, ik wilde liever persoonlijk om hem afstappen, dat is makkelijker afspreken...achteraf gedacht had ik hem veel liever snel gebeld...had het iets uitgemaakt? dat zal wel niet, maar ik had hem nog gezien...
Maakt niet dat ik dan afscheid van hem had kunnen nemen, maar alles wat ik nu heb is een heleboel mooie herinneringen en een foto...één foto...