een doek uit mat glas
legt zich op mijn gelaat
en ik houd me bezig met vel
al ben ik nog blind
ruik ik reeds angst
bevend in mijn nek
en met lange benen
onder mijn vel kruipt
als een doek uit glas
legt zich de wereld
op mijn tong
proef ik het langzaam rottende
lig ik tussen talloze rimpels
wijl uit mijn middel
duizend kreten ontspruiten
het wordt warm, roept een stem
en ik neem een bad
in urine, bloed en melk
mijn blik naar buiten is blind
en wordt pijnvol teruggestoten
al is in mijn binnenste
mijn wereld reeds oneindig wijd
sunset 30-08-2017