Het is door jouw ogen dat ik de schoonheid van het leven, van de wereld kan zien.
Dat er toch ook plaats is voor mijn tranen, en misschien.
Is er ook in jouw hart wat ruimte voor mij, mag ik er zo nu en dan wonen, als een lied zonder woorden, zonder melodie.
En dat ik dan toch ook weer eens in jouw hoofd, en vooral ook in jouw bloedbaan kom.
Dat ik bezit neem van jouw lichaam, en jij mij dit toestaat, en niet eens vraagt waarom.
Omdat wij steeds durven te sterven aan elkaar, in liefde, hier, maar ook daar.